Το αηδόνι και το τριαντάφυλλο

Το αηδόνι και το τριαντάφυλλο

Μονόπρακτο δράμα
Ελεύθερη διασκευή: Σ.Π.Παπασηφάκης
Από το ομώνυμο παραμύθι του OSKAR WILDE

Το παρόν μπορεί να χρησιμοποιηθεί

από σχολεία στα πλαίσια των εκδηλώσεών τους.

Απαραίτητη προϋπόθεση να αναφέρεται το όνομα

του διασκευαστή.

Απαγορεύεται η ανάρτησή του σε ιστοσελίδα ή ιστολόγιο

καθώς και η διασκευή του χωρίς άδεια.

ΤΟ ΕΡΓΟ ΕΠΑΝΑΣΧΕΔΙΑΣΜΕΝΟ ΑΝΕΒΗΚΕ ΣΤΗΝ ΚΕΝΤΙΚΗ ΠΛΑΤΕΙΑ ΨΑΧΝΩΝ
ΣΤΑ "ΜΕΣΣΑΠΕΙΑ 2018"  ΤΗΝ ΤΡΙΤΗ 3 ΙΟΥΛΙΟΥ 2018
ΚΑΙ ΣΤΗΝ ΤΡΙΑΔΑ ΨΑΧΝΩΝ ΣΤΑ "ΚΡΙΕΖΩΤΕΙΑ 2018" ΤΗΝ ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ 13 ΙΟΥΛΙΟΥ 2018

ΔΙΑΝΟΜΗ

ο φοιτητής
η κοπέλα
το αηδόνι
1η τριανταφυλλιά
2η τριανταφυλλιά
3η τριανταφυλλιά
Σκηνή 1η

(Ανοίγοντας η αυλαία βλέπουμε δεξιά το σπίτι ενός φοιτητή. Μπροστά στο σπίτι υπάρχει ένα κηπάριο με λουλούδια. Απέναντι και αριστερά είναι μερικά άλλα σπίτια. Μπροστά είναι δρόμος. Στη σκηνή φανερώνεται ένας φοιτητής, νεαρός γύρω στα είκοσι με μάτια καθαρά και στοχαστικά και κινήσεις επιτηδευμένες. Φτιάχνεται λίγο, ισιώνει το καπέλο, τεντώνει τη γραβάτα... Στην άκρη του δρόμου βλέπει μία όμορφη κοπέλα.)

ΦΟΙΤΗΤΗΣ: (Κατ’ ιδίαν και αφού την κοιτάζει εξεταστικά) Όμορφη είναι τούτη! (Το κορίτσι του ρίχνει κι εκείνο εξεταστική ματιά μέχρι τ’ ακρόνυχα ξεροβήχοντας) Καλημέρα σας, είμαι σίγουρος πως θα πάει καλά η μέρα μου!
ΚΟΡΙΤΣΙ: Τι σας κάνει να το συμπεραίνετε αυτό;
ΦΟΙΤΗΤΗΣ: Μα διάβολε λίγο το’ χετε να αντικρίζεις τέτοια ομορφιά πρωινιάτικα; (Τη δείχνει)
ΚΟΡΙΤΣΙ: (κοκκινίζοντας) Τα παραλέτε.
ΦΟΙΤΗΤΗΣ: (Που παίρνει φόρα και αρχίζει κυκλωτική κίνηση) Τουναντίον και λίγα λέω. (Κατ’ ιδίαν ) Ως εδώ καλά τα πάμε. Μα τι λέτε δεσποινίς. Είστε τόσο όμορφη! Εσείς έχετε συστατική επιστολή εκ Θεού. Την ομορφιά. (Συνεχίζει ακάθεκτος να της μιλά πότε κοντά στο ένα αυτί και πότε κοντά στο άλλο) Θα’ πρεπε να πληρώσουν για ν’ αξιωθούν να σας ατενίσουν, θα’ πρεπε να πληρώσουν ακόμα και για να αναπνέουν τον αέρα που εσείς αναπνέετε.
ΚΟΡΙΤΣΙ: Τι όμορφα που τα λέτε!
ΦΟΙΤΗΤΗΣ: Και που να δείτε και τα παρακάτω. Έχω ....μεγάλο ρεπερτόριο.
ΚΟΡΙΤΣΙ: Πείτε μου, τα ίδια λέτε σε όλες;
ΦΟΙΤΗΤΗΣ: Όλες, ποιες όλες. Τι νομίζετε ότι έχω δα και κανα στρατό; Σπανίζουν σήμερα τα όμορφα κορίτσια.(Τη δείχνει) Τι λέτε μπορώ να έχω ελπίδες ότι θα σας ξαναιδώ; Μη μου πείτε όχι να χαρείτε, γιατί θα πάω ευθύς να πέσω στην πιο βαθιά θάλασσα (μελοδραματικά) και θα το’ χετε βάρος στη συνείδησή σας. (παύση) Λοιπόν το βράδυ στις οκτώ.
ΚΟΡΙΤΣΙ: Καλά.
ΦΟΙΤΗΤΗΣ: Θα μετράω τις ώρες ως το βράδυ, (εκείνη φεύγει) και τα λεπτά, και... τα δευτερόλεπτα. (Προς το κοινό με έπαρση) Ρουά ματ. Το άλογό μου καλπάζει ακάθεκτο στην ερωτική σκακιέρα. Η παρτίδα άρχισε. Οι μελετημένες κινήσεις θα αναδείξουν το νικητή. Που λέτε αγαπητοί μου ...μαθητές μία παρτίδα σκάκι είναι όλη η υπόθεση. Αρκεί να μην ανακατευθεί τούτη εδώ, (δείχνει την καρδιά) γιατί τότε πάει το παιχνίδι. Όπως τότε με την Κατερίνα. Η Κατερίνα ήταν η πρώτη. Τότε πάλι νόμιζα ότι ήμουν καβαλάρης, ενώ στην ουσία είχα πέσει από το άλογο και σερνόμουνα πίσω του σα σφουγγαρόπανο. Πως γίνεται κάθε φορά να ξεκινάω καβαλάρης και στο τέλος να βρίσκομαι τ’ ανάσκελα και να μετράω τους μώλωπες δεν τοχω καταλάβει. Μήπως μπορείτε να με φωτίσετε εσείς αγαπητοί μου ...μαθητές. Κανείς; Κατάλαβα.. ομοιοπαθείς! (Ο φοιτητής βγαίνει από τη σκηνή. Η σκηνή σκοτεινιάζει λίγο και εμφανίζεται με την κοπέλα στο πρώτο τους ραντεβού. Το κορίτσι κάθεται σ’ ένα πεζουλάκι κι εκείνος είναι από πάνω της όρθιος έχοντας τυλιγμένα τα χέρια του στο λαιμό της.)
ΦΟΙΤΗΤΗΣ: Λοιπόν Κατερίνα, ξέρεις κάτι, είναι σπουδαίο να’ χεις έναν άνθρωπο να γνοιάζεται για σένα.
ΚΟΡΙΤΣΙ: Δε με λένε Κατερίνα.
ΦΟΙΤΗΤΗΣ: Εγώ έτσι θα σε λέω, πάντα μ’ άρεσε αυτό το όνομα, μια ζωή για σένα το φύλαγα. (Κάθεται δίπλα της κρατώντας της το χέρι) Τι υπέροχη βραδιά! Κοίταξε ένα όμορφο κι ολόγιομο φεγγάρι. Κοίτα τ’ αστέρια, είναι σαν διαμαντένιες πόρπες πάνω στον ουρανό. Πες μου θα πας στο χορό της πρεσβείας;
ΚΟΡΙΤΣΙ: Θα πάω.
ΦΟΙΤΗΤΗΣ: Να σε συνοδεύσω εγώ; Θα’ ναι δίχως άλλο η πιο ευτυχισμένη στιγμή της ζωής μου. Ένας χορός μαζί σου! Ξέρεις.... (χαμηλόφωνα) Κατερίνα εγώ... εγώ σ’ αγαπώ.
ΚΟΡΙΤΣΙ: Κι εγώ σ’ αγαπώ. Όμως τι έχεις κάνει για μένα; Τίποτα! Ποια είναι η απόδειξη της αγάπης σου; Θα χορέψω μαζί σου αν μου φέρεις κόκκινα τριαντάφυλλα.
ΦΟΙΤΗΤΗΣ: Κόκκινα τριαντάφυλλα; Που να τα βρω τέτοια εποχή κόκκινα τριαντάφυλλα; Ούτε το Μπερζέ που εφοδιάζει με λουλούδια τα ανάκτορα δεν έχει τέτοια εποχή.
ΚΟΡΙΤΣΙ: Φεύγω τώρα γιατί άργησα. Θα τα πούμε αύριο. Κι όπως είπαμε κόκκινα τριαντάφυλλα.
ΦΟΙΤΗΤΗΣ: Φεύγεις, πως φεύγεις, που φεύγεις, έτσι απότομα; Κανά φιλάκι δε θα’ χει.
ΚΟΡΙΤΣΙ: (ενώ φεύγει του το στέλνει ...αεροπορικώς) Πως ορίστε.
ΦΟΙΤΗΤΗΣ: (Προς το κοινό αποφασιστικά) Θα τσουρομαδήσω όλες τις αυλές. Μα σκύλοι θα με κυνηγήσουν, δουλικά θα με προγκίξουν μέχρι το πρωί θα έχω βρει.(Δυνατότερα ενώ βγαίνει από τη σκηνή) Μέχρι το πρωί θα έχω βρει. (Βγαίνει. Έξω νυχτώνει. Το άλλο πρωί μπαίνει στη σκηνή με το παντελόνι σκισμένο εμφανώς στενοχωρημένος.) Είπε πως θα χόρευε μαζί μου αν της πήγαινα κόκκινα τριαντάφυλλα, αλλά σ’ ολόκληρο τον κήπο μου δεν υπάρχει ούτε ένα, ούτε στους άλλους δηλαδή (καθώς γυρίζει φαίνεται το σκισμένο παντελόνι) Ούτε ένα κόκκινο τριαντάφυλλο σ’ ολόκληρη την πόλη. Αχ! από τι μικρά πράγματα εξαρτιέται η ευτυχία; (Όση ώρα μιλάει ο φοιτητής ένα μικρό αηδόνι τον ακούει προσεκτικά.) Διάβασα όλα όσα είπαν οι σοφοί του κόσμου κι όλα τα μυστικά της φιλοσοφίας είναι δικά μου κι όμως, για ένα κόκκινο τριαντάφυλλο η ζωή μου γίνεται συντρίμμια. (Κάνοντας ένα βήμα προς το κοινό, εμπιστευτικά.) Ο καβαλάρης κατέβηκε από το άλογο. Άτακτη υποχώρηση του ιππικού. Τι κοιτάτε έτσι κι εσείς; Δε βοηθάτε, δε βοηθάτε. Πάει χάθηκε το παιχνίδι.
ΑΗΔΟΝΙ: Επί τέλους! Να ένας αληθινά ερωτευμένος. Κάθε νύχτα του τραγουδούσα, ακόμη κι όταν δεν τον γνώριζα και τώρα τον βλέπω, τα μαλλιά του είναι ξανθά σαν τα ώριμα στάχυα και τα χείλια του κόκκινα όμοια με το τριαντάφυλλο του πόθου του, όμως το πρόσωπό του είναι ωχρό κι η λύπη σφράγισε το μέτωπό του.
ΦΟΙΤΗΤΗΣ: Ο πρέσβης έχει χορό αύριο το βράδυ κι η αγαπημένη μου θα’ ναι εκεί. (Με ονειροπόληση) Αν της χαρίσω ένα κόκκινο τριαντάφυλλο, θα τη σφίγγω στην αγκαλιά μου κι εκείνη θα γέρνει το κεφάλι της στον ώμο μου. Όμως αλίμονο, δεν υπάρχει κόκκινο τριαντάφυλλο σ’ ολόκληρη την πόλη κι εκείνη θα περάσει δίπλα μου, δεν θα μου δώσει σημασία και η καρδιά μου θα ραγίσει.
ΑΗΔΟΝΙ: Στ’ αλήθεια να ένας πραγματικός εραστής. Όσο κι αν τραγουδώ εγώ εκείνος υποφέρει. Ότι για μένα είναι χαρά για κείνον είναι πόνος. Πραγματικά η αγάπη είναι κάτι το υπέροχο. Είναι πιο πολύτιμη κι από τα σμαράγδια, πιότερο ακριβή απ’ τα ωραιότερα ζαφείρια. Μαργαριτάρια και ρόδα δεν μπορούν να την αποκτήσουν, ούτε και παζαρεύεται στη αγορά. Δεν μπορεί να γίνει εμπόρευμα για τους εμπόρους κι ούτε να ζυγιαστεί στην παλάντζα για χρυσάφι.
ΦΟΙΤΗΤΗΣ: Οι μουσικοί θα κάθονται στον εξώστη παίζοντας τα καλοκουρδισμένα τους όργανα κι η αγάπη μου θα χάνεται στους ήχους της άρπας και του βιολιού. Θα χορεύει τόσο απαλά, που τα πόδια της δε θ’ αγγίζουν στο πλακόστρωτο, ενώ οι θαυμαστές της ντυμένοι επίσημα θα τριγυρίζουν κοντά της. Όμως μαζί μου δε θα χορέψει γιατί δεν έχω να της χαρίσω ένα κόκκινο τριαντάφυλλο. (Στα τελευταία του λόγια είναι έκδηλη η στενοχώρια του. Φεύγει από τη σκηνή. Το αηδόνι άρχισε να σκέφτεται. Ξαφνικά τινάζει τις φτερούγες του και πετώντας πηγαίνει σε μία τριανταφυλλιά του κήπου)
ΑΗΔΟΝΙ: Λοιπόν άκου φίλε, θα μου δώσεις ένα κόκκινο τριαντάφυλλο κι εγώ θα σου πω το πιο ωραίο μου τραγούδι.
Α΄ ΤΡΙΑΝΤΑΦΥΛΛΙΑ: Τα τριαντάφυλλά μου είναι άσπρα, άσπρα σαν τον αφρό της θάλασσας και σαν τα χιόνια των βουνών. Πήγαινε όμως στην αδελφή μου, αυτή ίσως σου δώσει εκείνο που θέλεις. (Το αηδόνι πήγε στην άλλη τριανταφυλλιά)
ΑΗΔΟΝΙ: Σού’ χω μιλήσει για έρωτα; Έχω κάτι τραγούδια, καινούρια, που θα ριγήσουν τα πέταλά σου. Θ’ αναστενάξει η χλωροφύλλη σου. Θα μου δώσεις ένα κόκκινο τριανταφυλλάκι κι εγώ θα σου τα πω όλα.
Β΄ ΤΡΙΑΝΤΑΦΥΛΛΙΑ: Τα τριαντάφυλλά μου είναι κίτρινα, κίτρινα σαν τα μαλλιά της νεράιδας. Πήγαινε όμως στην αδελφή μου που φυτρώνει στην αυλή του φοιτητή και ίσως σου δώσει αυτό που θέλεις. (Το αηδόνι πέταξε ως την τρίτη τριανταφυλλιά που ήταν κάτω από το παράθυρο του φοιτητή)
ΑΗΔΟΝΙ: Αν μου δώσεις ένα κόκκινο τριαντάφυλλο, θα σου τραγουδήσω το πιο γλυκό μου τραγούδι. Ξέρεις δεν είναι για μένα. Είναι για τον κύρη σου το φοιτητή. Του το ζήτησε η κοπέλα του σαν απόδειξη αγάπης. Είναι ερωτευμένος και τα έχει χάσει. Μιλάει, μιλάει και δεν καταλαβαίνω γρι απ’ ότι λέει. Κάτι άλογα, κάτι καβαλάρηδες... Εχθές τον είχαν πάρει στο κυνήγι όλα τα σκυλιά της γειτονιάς. Άντε βοήθησε λίγο γιατί τον χάνουμε.
Γ΄ ΤΡΙΑΝΤΑΦΥΛΛΙΑ: Τα λουλούδια μου είναι κόκκινα. Κόκκινα σαν τα πελώρια κοράλλια που λικνίζονται στις σπηλιές του ωκεανού. Μα είμαι γέρικη, η βαρυχειμωνιά μου πάγωσε τις φλέβες κι η καταιγίδα έσπασε τα κλαδιά μου κι έτσι, αλίμονό μου, τούτο το χρόνο δεν θ’ ανθίσω. Όσο κι αν αγαπώ κι εκείνον κι εσένα δεν μπορώ να κάνω τίποτα.
ΑΗΔΟΝΙ: Μόνο ένα κόκκινο τριαντάφυλλο ζητάω, μόνο ένα κόκκινο τριαντάφυλλο, πως να το αποκτήσω;
Γ΄ ΤΡΙΑΝΤΑΦΥΛΛΙΑ: Υπάρχει κάποιος τρόπος, όμως είναι τόσο σκληρός που δεν τολμώ να στον προτείνω.
ΑΗΔΟΝΙ: Πες μου τον δε φοβάμαι.
Γ΄ ΤΡΙΑΝΤΑΦΥΛΛΙΑ: Αν θέλεις ένα κόκκινο τριαντάφυλλο, πρέπει να το γεννήσεις με τη μουσική κάτω απ’ το φεγγαρόφωτο κι ύστερα να το βάψεις με το ίδιο το αίμα της καρδιάς σου. Πρέπει να τραγουδήσεις για μένα με το στήθος σου πάνω στ’ αγκάθια. Όλη τη νύχτα θα μου τραγουδάς, το αίμα σου θα κυλήσει μες στις φλέβες μου κι ως το πρωί φως θα χύνεται και θα κοκκινίσουν τα μάγουλά μου.
ΑΗΔΟΝΙ: Ο θάνατος είναι ακριβή τιμή για ένα τριαντάφυλλο κι η ζωή είναι αλήθεια όμορφη. Είναι όμορφα να κάθεσαι στο πράσινο δάσος και να κοιτάς τον ήλιο πάνω στο χρυσό του άρμα και το φεγγάρι στο δικό του το μαργαριταρένιο. Τι γλυκές που είναι οι καμπανέλες που κρύβονται μες στην κοιλάδα και τα ρείκια σαν τα φυσάει ο άνεμος στο λόφο. Κι όμως η αγάπη είναι πιο όμορφη απ’ τη ζωή. Δεν υπάρχει μεγαλύτερη χαρά απ’ τη χαρά που δίνεις. Και τι αξίζει η καρδιά ενός πουλιού μπρος στην καρδιά του ανθρώπου; (Το αηδόνι πέταξε και πήγε στον φοιτητή που καθόταν παράμερα και έγραφε κάτι σε ένα σημειωματάριο) Να’ σαι χαρούμενος, χαρούμενος. Θα’ χεις το κόκκινο τριαντάφυλλό σου. Θα το γεννήσω με τη μουσική κάτω απ’ το φεγγαρόφωτο κι ύστερα θα το βάψω με το ίδιο το αίμα της καρδιάς μου. Το μόνο που σου ζητώ για αντάλλαγμα είναι να’ σαι αληθινός εραστής. Η αγάπη αξίζει τις μεγαλύτερες θυσίες. (Ο φοιτητής σήκωσε το κεφάλι του, είδε το αηδόνι μα δεν κατάλαβε τίποτα)
ΦΟΙΤΗΤΗΣ: Ωραίο αυτό το αηδονάκι. (Ξαναγυρνάει στις σκέψεις του ενώ το αηδόνι φεύγει) Είναι τόσο όμορφη. Ποτέ δεν το πίστευα ότι θα αγαπήσω τόσο. Θέλω να βρίσκομαι συνέχεια μαζί της. Οι στιγμές που ζω μακριά της μου φαίνονται αιώνες και οι ώρες που περνώ μαζί της κυλάνε σαν το νερό. Δε μπορώ πια να μελετήσω, δε μπορώ να κάνω τίποτα. Μέρα και νύχτα το μυαλό μου σε κείνην είναι. Αφού και ο καθηγητής των ελληνικών μου είπε προχθές: «Όσκαρ παιδί μου, τι έχεις πάθει, δεν έχεις πια το νου σου στα μαθήματα. Τι σε απασχολεί»; (Ο φοιτητής βγαίνει απ’ η σκηνή. Ωστόσο έχει ήδη νυχτώσει, το φεγγάρι είναι μεσούρανα και το αηδόνι έχει αρχίσει το τραγούδι στην αγκαλιά της τριανταφυλλιάς.)
Γ΄ ΤΡΙΑΝΤΑΦΥΛΛΙΑ: Έλα κοντύτερα μικρό μου αηδονάκι, τα πέταλα του λουλουδιού μου είναι άσπρα ακόμη. Φεγγάρι - φεγγαράκι αργοπόρησε λίγο, δώσε λίγη ώρα στην αγάπη. Κρυώνω τόσο, οι φυλλωσιές μου ριγούν στο βραδινό αγιάζι. Δώστε μου ένα σπίτι να τρυπώσω. Μια καρδιά να μπω να ζεσταθώ λιγάκι... (Με το πρώτο φως της μέρας ένα ολοκόκκινο τριαντάφυλλο έχει ανθίσει στη γέρικη τριανταφυλλιά ενώ δίπλα κείτεται νεκρό το αηδόνι.)
ΦΟΙΤΗΤΗΣ: Ω! τι ευτυχία. Ένα ολοκόκκινο τριαντάφυλλο. (Αφήνει το μπλοκ του ανοιχτό στο καρεκλάκι. Ύστερα το κόβει και φεύγει γρήγορα. Στο δρόμο συναντά το κορίτσι) Είπες πως θα χόρευες μαζί μου και πως θα’ ταν δείγμα της αγάπης μου αν σού’ φερνα ένα κόκκινο τριαντάφυλλο.Να το λοιπόν. Το πιο όμορφο κόκκινο τριαντάφυλλο. Πιο κόκκινο κι απ’ το άλικο αίμα. Θα το στηρίξεις πλάι στην καρδιά σου απόψε κι όλη νύχτα θα σου μιλάει για την αγάπη μου για σένα.
ΚΟΡΙΤΣΙ: Φοβάμαι πως δεν ταιριάζει με το καινούριο μου φόρεμα. Κι ακόμη ο ανιψιός του αρχιθαλαμηπόλου μου έστειλε αληθινά πετράδια κι όλοι γνωρίζουν πως τα πετράδια αξίζουν περισσότερο από ένα λουλούδι που τυχαία φύτρωσε μια νύχτα σ’ έναν όχτο.
ΦΟΙΤΗΤΗΣ: (Οργισμένος) Λοιπόν, στο λόγο της τιμής μου ξέρεις τι είσαι; Μια αχάριστη, να τι είσαι;
ΚΟΡΙΤΣΙ: Αχάριστη! (Δυνατά και περιπαιχτικά) Εσύ όμως ξέρεις τι είσαι; Είσαι πολύ χυδαίος και στο κάτω- κάτω τι νομίζεις ότι αξίζεις; Ένας σκέτος φοιτητάκος είσαι. Κι ότι κι αν γίνεις στο μέλλον, ποτέ δεν θα μπορέσεις να περάσεις το ύψος που η καταγωγή σου σου δίνει. (Φεύγει από τη σκηνή αγανακτισμένη)
ΦΟΙΤΗΤΗΣ: (Ο φοιτητής μένει για λίγο μετέωρος, ύστερα παίρνει το δρόμο για το σπίτι. Εκεί που είναι το καρεκλάκι αφήνει το τριαντάφυλλο να γλιστρήσει από τα χέρια του. Στη σκηνή σβήνουν τα φώτα ενώ ανάβει ένας προβολέας ο οποίος φωτίζει το τριαντάφυλλο και το ανοιχτό μπλοκάκι. Από τα μεγάφωνα ακούγεται μουσική και η φωνή του φοιτητή που απαγγέλλει το ποίημα.)



Ανόητες γυναίκες,
η ευτυχία σούρνεται στα πόδια σας
κι εσείς την ποδοπατάτε ανίδεες,
δεν έχετε το χάρισμα
να βλέπετε τι γίνεται γύρω σας.
Το νου σας όμως,
προσέξτε μήπως εκείνοι
που τόσο επιδεικτικά τους γυρνάτε την πλάτη,
γελάνε εις βάρος σας...
Γελάνε.......γελάνε....

αυλαία